วันหนึ่ง ขณะที่ดิโน่กำลังช่วยแม่ยกตะกร้าผลไม้ลูกยักษ์อย่างทุลักทุเล เขาก็ได้ยินเสียงไดโนเสาร์ปีกพริ้วตัวหนึ่งร้องทักว่า “โอ้ย! หนักจังเลย!” ดีโน่หันไปมองเห็นคุณป้าเทอโรแดคทิลกำลังพยายามแบกกิ่งไม้ใหญ่ขึ้นไปทำรังอย่างยากลำบาก

ทันใดนั้นเอง ไอเดียวิเศษก็แวบเข้ามาในหัวของดีโน่! เขาคิดถึงเพื่อนสนิทของเขา “โมโม่” เจ้าไดโนเสาร์ตัวยาวที่ชอบว่ายน้ำและมีหลังที่เรียบกว้าง และ “ทริกซี่” ไดโนเสาร์พันธุ์สเตโกซอรัส ที่มีแผ่นหลังแข็งแรงและหางที่ยืดหยุ่น.

ดิโน่รีบวิ่งไปหาโมโม่และทริกซี่แล้วเล่าความคิดให้ฟัง “โมโม่ นายมีหลังที่เรียบกว้างน่าจะวางของได้เยอะเลยนะ ส่วนทริกซี่ หางของนายแข็งแรงและยืดหยุ่นมาก เราน่าจะใช้มันช่วยยกของหนักๆ ได้!”

ทั้งสามตัวเริ่มทดลอง พวกเขาพบว่าโมโม่สามารถแบกผลไม้และก้อนหินได้สบายๆ โดยวางไว้บนหลังของเขา ส่วนทริกซี่ใช้หางที่ยืดหยุ่นช่วยพยุงและยกของชิ้นใหญ่ๆ ขึ้นจากพื้นได้อย่างง่ายดาย ดีโน่เองก็ใช้เขาและพละกำลังที่มีดันของเล็กๆ น้อยๆ จากด้านหลัง.